When words and music are addressed to God, it’s a rare choreographer who can accompany them with movement that looks anything other than piffling. Dance — by showing the ideal qualities of the human form and/or by making use of time and space — can reveal the sublime, but it usually looks thin when it tries to address the religious.

Emanuel Gat is een waaghals. De Israëliër zet zijn choreografieën het liefst op beroemde muziekstukken. Zoals op Stravinsky’s Le Sacre du printemps, een ontzagwekkend muziekmonster dat hij met salsapassen knap bedwingt tot een ingetogen en meeslepend dansritueel. Ook maakte hij al een duet op Schuberts romantische Winterreise. Zijn nieuwste waagstuk heet K626 en is gezet op Mozarts Requiem, ; die dodenmis beladen met zonde en vergeving en met aan het slot het eeuwige licht. Hoe vertaal je Latijnse koorzang naar dans, als je niet de verheven stemming ervan tot uitdrukking wil brengen in clichés van geheven benen en pathetische armgebaren?

His shaved head, pronounced brow, his piercing eyes and warm smile, make for a disarming combination of looks and intention. In no uncertain terms, the Israeli-born choreographer is making people take notice. At 37, Gat is gaining international recognition for his choreographic work. In his new­est evening-length work for 11 female dancers, “K626,” Gat turns to Mozart‘s solemn and spiritual “Requiem“ in D minor, and infuses it with hip-hop moves, while his “Rite of Spring” works with a sensuous salsa transforming the thundering opus. Dissonance? Perhaps.